მორბის, მოჩუხჩუხებს, დარდი არ აწუხებს, ხელიდან უსხლტება დუმილის მარწუხებს. ისე, ვით სიცოცხლის მჩქეფარე დინება, კლდე-ღრეს მიეხლება და შეერკინება. გულში გაიცინეს მოხუცმა მუხებმა: „რა ახალგაზრდაა და როგორ უხდება“.